خطری در «امنیت خانه»...!
سگهای خانگی، بدون توجه به اندازه و نژادشان همگی عروسکهای جاندار و دوست داشتنی هستند که هر فرد حیوان دوستی را مجذوب خودشان می‌کنند (البته بجز برخی از گربه دوستان افراطی😾). قدم زدن، بازی کردن، بغل کردن و چلاندن این عروسکهای زنده و گرمای عشقی که به دلهای یخ‌زده تزریق می‌کنند، شاید یکی از بهترین حس‌هایی باشد که یک انسان امروزی شهرنشین، در این برهوت اعتماد و وفاداری نیاز دارد تا تجربه کند.
هر وقت که سرپرستان سگهای خانگی خسته و آزرده از همنوعان خویش و از کار روزانه به خانه برمی‌گردند، می‌دانند که دقیقاً پشت در خانه کسی منتظر است تا به محض باز شدن، با چهره‌ای خندان و شوقی صد چندان و با آن دُمی که از شدت خوشحالی هر لحظه ممکن است از جایش کنده شود، به سمت آنها پرواز می‌کند. آنوقت خستگی که هیچ، غم هم از یاد می‌رود و این تجربه‌ای است که هیچ چیز دیگری در جهان با آن قابل مقایسه نیست و به همین دلیل بود که انسانی نوآور تصمیم گرفت تا موجودی را بسازد که به گفته دختری نکته‌بین و تیزهوش؛ «یک قُـلُـمبه عشقـه که زیرش، دست و پا داره!»
مهربانی بدون انتظارِ تلافی، کالایی است که در دنیای انسانها پـیـدا نمی‌شود
سرانجام انسان پیش از عصر یخبندان توانست تا از نژاد گرگ خاکستری که امروزه منقرض شده است، موجودی مطیع و وفادار بیآفریند و پس از 11000 سال (و بنا بر نظریه جدیدتری 30000 سال) آزمون و خطا و اصلاح نژادی همراهی برای خود بسازد که در شکار، دامپروری، حفاظت، سرگرمی و حتّی امروزه در دانش پزشکی و تشخیص انواع سرطان از هر دستگاه یا همراه دو پای دیگری سریعتر و دقیق‌تر باشد.
برای اینکه درک درستی از اندازۀ سی هزار سال آزمون و خطا در پرورش سگها داشته باشیم، خوب است که آنرا با کشف فضا مقایسه کنیم که؛ از تئوری فیثاغورث (Pythagoras) با کُروی بودن زمین تا تئوری ایلان ماسک (Elon Musk) با کلونی انسانی در مریخ، فقط 2600 سال می‌گذرد! هرچند اگر سگها در عصر یخبندان در کنار انسان نبودند، انسانی باقی نمی‌ماند تا یکی از آنها فیثاغورث شود!
اما در مسیر تغییرات نژادی، باز هم این انسان بود که خودخواهانه خودش را در مرکز کائنات قرار داد و بدون توجه به مشکلات سلامتی برای این عروسکهای جاندار، آنقدر به کوچک کردن نژادها ادامه داد -و می‌دهد- که دیگر در بدن آنها فضا و حجم کافی برای قرار گرفتن اندامها و یا حتّی حرکت بدون مشکل مفاصل باقی نمانده و همین نژادزایی‌های بی‌قاعده باعث شده تا حتّی در برخی نژادها از لحظۀ تولد، مشکلات گوناگون ژنتیکی وجود داشته باشد که در تمام عمر کوتاهشان باعث رنج و آزار آنان بشود! مشکلاتی در استخوان و مفاصل سگهای خانگی مانند؛ جابجائی کشکک زانو، دررفتگی مفاصل، ناهنجاری در ستون مهره‌ها یا رباط صلیبی و نمونه‌های دیگری که هر کدام با درد و رنج بسیاری همراه هستند، همگی ارمغانی هستند که ما انسانها به این دوستان پشمالوی خود داده‌ایم...!
از سوی دیگر محیط زندگی انسان امروزی نیز که در مکعب‌های سیمانی با کفپوش پارکت یا سرامیکی زندگی می‌کند و در خیابان‌های موزائیک یا آسفالت شده حرکت می‌کند، مانند کبریتی شده برای انفجار مشکلات پنهان ژنتیکی در این موجودات دوست داشتنی!
در بسیاری از نژادهای سگهای خانگی و بویژه سگهایی که جثّه‌های متوسط یا کوچک دارند، مانند؛
و ده‌ها نژاد دیگر بُکسُوات کردن، دویدن و سُرخوردن روی هر سطح لیز و سُری بخصوص روی پارکت و سرامیک یکی از فعالیتهای لذت بخش است. ما آدمها هم با اینکه دو پا داریم، دوست داریم که روی یخ سُر بخوریم...!! حالا اگر چهارتا با ناخنهای بلند داشتیم، موقع سُرخوردن روی ناخنها سوار می‌شدیم و مثل فِرفِره هم می‌چرخیم...!!
تا اینجا هیچ ایراد و اشکالی ندارد. چرا که بازی و لذت بردن از هر چیزی و به هر بهانه‌ای، در ذات و تاروپود این کوچولوهای پشمالوست. اما وقتی تکرار روزانه این رفتار و مشکلات ژنتیکی در کنار هم قرار می‌گیرد، آنوقت است که «درد و ناراحتی» برای این کوچولوها و «هزینه و نگرانی» برای خود ما گریزناپذیر می‌شود.
از سوی دیگر در روند میلیونها سال تکامل، ساختار زندگی بیشتر موجودات بر پایه «پنهان کردن درد» شکل گرفته است. یعنی حیوانی که نتواند درد خودش را پنهان کند، هدف اولیۀ شکارچیان خواهد بود و این رفتار همچنان تا امروز نیز در ژن‌های سگهای کوچک ما باقی مانده است.
حالا با توجه به آنچه بیان شد، بیایید تا با هم یک محاسبه ساده انجام بدهیم؛
(بُکسُوات/سُرخوردن) ×روزانه روی پارکت و سرامیک + مشکلات ژنتیکی رایج + پنهان کردن درد =😱
{ ﺑﮑﺴﻮﺍﺕ: واژۀ ﺭﻭﺳﯽ است و ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻟﻐﺰﯾﺪﻥ ﻭ ﺳُﺮﺧﻮﺭﺩﻥ است (ﺑﻪ ﺧﻂ ﺭﻭﺳﯽбуксовать ﺑﻪ ﺧﻂ ﻻﺗﯿﻦbuksovat )}
پاسخ واضح است و نتیجه، هم برای ما و هم برای سگمان، فاجعه‌بار خواهد بود.
به بیان دیگر، وقتیکه درد و ناراحتی در سگ کوچولویمان جلوه و نمود بیرونی پیدا کرد و در رَوند معمول تغذیه، راه رفتن، نشستن یا خوابیدن حیوان تغئیری مشهود و معلوم ایجاد شد، به این معناست که مدتها درد کشیده و اکنون حجم درد به جایی رسیده که دیگر قادر به پنهان کردن آن نیست! و طبیعتاً در طول این مدت بیماری هم آنقدر پیشرفت کرده که دیگر با درمانهای معمول مانند تجویز دارو یا فیزیوتراپی قابل درمان و یا حتی قابل تسکین نخواهد بود. در این مواقع که در حقیقت دیر شده و به آرتروز و سایش استخوان تبدیل شده، تنها گزینه درمان تهاجمی یا همان عمل جراحی است که در برخی مواقع پزشک ناچار به فیکس کردن مفصل یا حتّی در مواقعی نادر قطع عضو می‌گردد تا حیوان را از درد طاقت فرسایی که تحمل می‌کند نجات دهد.
همگی خوب می‌دانیم که عمل جراحی هم مشکلات خاص خودش را دارد؛ از آماده‌سازیهای پیش از جراحی مثل تأمین هزینه جراحی، انجام آزمایشات قبل از عمل، خرید داروها و ... گرفته تا مشکلات پس از جراحی مانند؛ مرخصی برای مراقبت و تعویض پانسمان، زمان بندی داروها، توجه به تغذیه، محدود کردن رفتار و ... همگی نتایجی هستند که در پاسخ به محاسبه بالا بدست می‌آیند. و افزون بر تمام آنچه بیان شد این نکته مهم است که هیچ عمل جراحی قادر نیست تا شرایط را به روزهای نخست برگرداند.
بهترین نتیجۀ یک عمل جراحی، جلوگیری از پیشرفت بیماری یا کُند کردن آن است.
داستان به همین بدی و دردناکی بود تا اینکه چند فرشتۀ مهربان برای کمک آمدند...!👼🏼
در جستجوی راه حل ...
یک سگ برای آغاز حرکت و بویژه برای دویدن، باید ناخنهای پنجه‌اش را به سطحی که روی آن ایستاده، فشار بدهد تا ناخنها با فرو رفتن در پَستی و بلندی‌ها و ایجاد نیروی اصطکاکِ کافی، امکان حرکت یا شتاب را فراهم کنند. اما بر روی سرامیک، موزائیک، پارکت و هر نوع سطوح شبیه به آنها، امکان فرو رفتن مناسب ناخنها وجود ندارد و نیروی اصطکاک به مقدار کافی تولید نمی‌شود و به همین دلیل حیوان بر روی این سطوح سُر می‌خورد یا اینکه بخاطر همین کمبود اصطکاک عمداً در موقع حرکت، بُکسُوات می‌کند و همین کار به تدریج و یا حتّی بطور ناگهانی باعث بروز مشکلاتی در مفاصل و استخوانهای برخی نژادها می‌گردد.
پس لازم است تا پیش از بُروز اینگونه آسیب‌های دردناک برای حیوان و هزینه‌زا برای سرپرستان روشی یافت تا نیروی اصطکاک و گیرایی را به بیشترین میزان افزایش داد. یعنی یا «با افزودن وزن» یا «تغییر سطوح تماس» نیروی گیرایی بیشتری تولید کرد.
چون نمی‌توان وزن حیوان را افزایش داد، تنها گزینه‌ای که در دسترس است تغییر در سطوح تماسی است. سرامیک، پارکت یا موزائیک را هم نمی‌توان در تمام خانه‌هایی که سگ دارند، عوض کرد. پس تنها گزینه‌ای که می‌ماند، ناخنهای خودِ حیوان است! (جان...؟!🐶)
در دنیای پیرامون ما، همانطور که دیوهایی انسان‌نما هستند که نه تنها به حیوانات بلکه به سنگها هم آسیب می‌زنند، همانطور فرشته‌هایی شبیه به انسان هم هستند که دغدغه‌شان حمایت و محافظت از این کوچولوهای پشمالوست و برای درمان و یا حل مشکلات آنان قدم پیش می‌گذارند و از هیچ تلاش و هزینه‌ای دریغ ندارند.
شرکت «ازنو ابزار»، افتخار همکاری با تعدادی از این «فرشتگان» را پیدا کرد که اتفاقاً درس دامپزشکی هم خوانده و دکتر بودند...!! و در جستجوی یافتن یک راه‌حل جامع و کامل برای تولید یک محصول بی‌نقص، «ازنوابزار» و تیم پزشکی چندین کتاب و مقاله و تحقیق را بررسی کردند و در این مسیر به انواع و اقسام روشهایی برخورد کردند که در گوشه و کنار دنیا از آن استفاده می‌شد. اما با وجود ارائۀ روشهای متفاوت در یک مشکل با هم مشترک بودند و آن اینکه شرایط نصب یا آسودگی حیوان را برای استفادۀ طولانی مدت در نظر نگرفته بودند.
آنانکه سگ خانگی دارند خوب می‌دانند که سگها از اینکه پنجه‌هایشان محدود شود، بسیار متنفرند و چنانچه پنجۀ آنها در جایی گیر کند آنقدر آنرا می‌کِشند تا بخودشان آسیب بزنند و اگر کسی پنجه‌شان را در دست بگیرد، اولین واکنش آنها جلو آوردن دهانشان است که معمولاً از ترکیب دندان سگ و انگشت انسان، نتیجه خوبی حاصل نمی‌شود!!
انواع گوناگونی از لوازمی که برای جلوگیری از سُر خوردن سگها تولید شده در بازار بفروش می‌رسد. برخی از این محصولات پَدهایی لاستیکی هستند که با نوعی چسب به کف پنجه حیوان چسبانده می‌شوند. این پدها به سه دسته تقسیم می‌شوند؛
- آنهایی که مانع از حرکت آزاد انگشتان نمی‌شوند که یافتن محل دقیق چسباندن آنها نیاز به دانش آناتومی دارد و نصب دقیق آنها بسیار دشوار و نیازمند یک متخصص است. (تصویر راست در پائین)
- آنهایی که مانع از حرکت آزادانه انگشتان می‌شوند و در حقیقت انگشتان را به کف پنجه می‌چسبانند که با اینکه نصب آسانتری دارد ولی سگها آنرا دوست ندارند و بخاطر حس ناخوشایندگی که از این محدودیت می‌گیرند، معمولاً در کمتر از چند دقیقه آنها را می‌جوند و نابود می‌کنند. (تصویر میانی در پائین)
- برخی دیگر نوعی پاپوش هستند که با بند، به دور مچ پای حیوان بسته می‌شوند. برخلاف ظاهرشان نصب آن از انواع قبلی دشوارتر و زمان ماندگاری آن کمتر است. چرا که برای ثابت ماندن بر روی پنجه‌های پوشیده از مو یا پشم باید بندها را خیلی محکم کرد که هم مانع از حرکت آزادانۀ انگشتان پنجۀ حیوان و هم باعث عرق کردن پنجه می‌شوند. بعلاوه حیوان بند را می‌بیند که مانند یک کرم به دور پایش پیچیده و آزارش می‌دهد. پس برداشتن آن کرم کوچک، وسوسه بزرگی می‌شود...!! (تصویر چپ در پائین)
و چندین نمونۀ دیگر که هیچ کدام حتّی به آنچه تیم طراحی در ذهن داشت، نزدیک هم نبودند...!! در نهایت به نمونه‌ای در کشور آمریکا برخوردیم که از نظر تیم طراحی، هرچند الهام بخش بود امّا دارای مشکلاتی در نصب بود. چرا که برای نصب درست؛ اول از همه به یک «سگ آرام» نیاز هست تا بعد از خریداریِ «چند سایز» با استفاده از «چسب فوری» آنها را روی ناخنهای حیوان بچسبانند. علاوه بر آن بخاطر استفاده از لاتکس قادر به تأمین اصطکاک و چسبندگی مورد انتظار تیم مهندسی بویژه بر روی سطوح سرامیکی نبود.
همین کمبودها انگیزه‌ای شد تا ازنو ابزاری طراحی و با نام انحصاری «سُرگیر ناخنی سگهای خانگی» تولید کنیم تا علاوه بر نداشتن کمبودها و اشکالات محصول موجود، بتواند «کارایی را با کارکرد مطمئن» ترکیب نماید. تا هم نیازی به استفاده از چسب برای ثابت نگه داشتن آن بر روی ناخن نباشد و هم اینکه صاحبان آنان برای پوشاندن تمام ناخنهای سگشان (که معمولاً ضخامتهای مختلفی دارند) نیاز به خریدن چند بسته از سایزهای مختلف نداشته باشند و هزینه غیر لازمی را متحمل نشوند و از آنجا که امروز؛ ما بر شانه غولها ایستاده‌ایم، پس به پاس احترام به زحمات آنان که اشکالات آنها راهنمای ما بوده، آدرس وبسایت آنان را معرفی می‌کنیم تا چنانچه تمایل داشتید مطالب آنها را نیز مطالعه نمائید.
Dr. Buzby's ToeGrips® for Dogs | Stop Your Dog from Slipping👉🏼
With special thanks to Dr. «Julie Buzby» as our pioneer🌹
در نهایت پس از گذشت یکسال کنکاش و آزمایشات گوناگون توانستیم ماده‌ای را مشخص کنیم که تمامی خواسته‌های تیم مهندسی و تیم پزشکی را همزمان تأمین نماید. «سیلیکون» ماده‌ای معدنی و طبیعی است که بخاطر خواص ارتجاعی و شکل‌پذیری، علاوه بر تأمین «گیرایی بیشینه» بر روی سطوح سخت و صافی مانند پارکت یا سرامیک، ویژگیهای دیگری نیز دارد که آنرا به گزینه‌ای ایده‌آل برای سُرگیر تبدیل می‌کند.
سیلیکون سمی نیست، ایجاد حساسیت یا آلرژی نمی‌کند، میکروب‌ها بر روی آن رشد نمی‌کنند (آنتی باکتریال است)، با انواع روغن‌ها، اسیدها یا بازها هیچ واکنش نمی‌دهد در نتیجه «قابل هضم هم نیست» و در یک کلام «هیچ ضرری برای دوست کوچولوی ما ندارد».
شاید مناسب باشد همینجا به چند ویژگی دیگر سیلیکون اشاره کنیم که باعث کاربری بهتر «سُرگیر ناخنی» شده است؛ سیلیکون نمی‌سوزد، آتش نمی‌گیرد، سائیده و پاره نمی‌شود (اما بریده می‌شود)، ضد آب است، بسیار کشسان است و تا 700% کش می‌آید، عایق الکتریسته است و در دمای منهای 55 درجه تا مثبت 300 درجه سانتیگراد نرمی و انعطاف پذیری خودش را حفظ می‌کند.
برآیند ویژگیهای «سیلیکون» همراه با «طراحی ویژۀ» سُرگیر ناخنی، باعث ایجاد کالایی شد که بر روی گسترۀ بیشتری از نژادها به آسانی قابل نصب و کاربری است
«ازنوابزار» تلاش می‌کند تا محصولاتی که تولید می‌کند، بیش از این به این «تیله زیبای آبی» آسیب نرساند. بخاطر پایبندی به همین اصل بگونه‌ای سرگیر ناخنی را طراحی کرده است تا هم از آسیب رسیدن به این عروسکهای پشمالو پیشگیری شود و هم اینکه هیچگونه آلودگی و آسیبی به محیط زیست نرساند.
سُرگیر ناخنی چیست؟
سرگیر ناخنی، ابزاری است که برای «پیشگیری» یا کمک به «درمان» بیماریهای مفاصل و استخوان در نژادهای گوناگون سگها و بویژه سگهایی با ویژگیهای زیر کاربرد دارد؛
- سگهای خانگی با جثّه کوچک یا متوسط که در آپارتمان یا محیطهایی با کفپوش پارکت، سرامیک و هرگونه سطوح سخت و صافی زندگی می‌کنند
- سگهای و توله‌های مستعد بیماریهای ژنتیکی در مفاصل یا استخوانها مانند دررفتگی کشکک زانو
- سگهای دارای مشکلات در ستون مهره‌ها
- سگهای معلول و دارای ویلچیر که نیاز دارند تا آنچه باقیمانده را بدون شک و نگرانی بر روی زمین بگذارند!
- سگهای پیر که در حفظ تعادل دارای مشکل هستند
- سگهای نابینا که نیاز دارند تا هر قدمشان را با اطمینان بردارند
- سگهایی که ناخنهای شکننده‌ای دارند
- سگهای نیازمند به مراقبت‌های پیشا و پساعمل جراحی که لازم است تا فعالیتشان محدود باشد
- سگهای تابع مُد و فَشِن ...!! (هر ناخنی یک رنگ...! اونهم شبرنگ...!!)
«سُرگیر ناخنی سگهای خانگی» مانند یک روکش سیلیکونی دور تا دور ناخن را می‌پوشاند و با ایجاد سطحی شکل پذیر و منعطف در زیر ناخن، مانع از سُرخوردن حیوان بر روی سطوح صاف و سختی مانند سرامیک، پارکت و غیره می‌گردد. سُرگیر بگونه‌ای طراحی شده که وقتی حیوان روی اینگونه سطوح حرکت می‌کند، وزن و شتاب حرکتی او باعث تغییر شکل سرگیر شده و نیروی اصطکاک و گیرایی لازم را برای جلوگیری از سُرخوردن حیوان تولید می‌نماید. به بیان دیگر هر چه این وُروجکِ پشمالو بخواهد که سریعتر شتاب بگیرد یا محکم‌تر ترمز کند، چون فشار بیشتری بر روی سُرگیر وارد می‌شود در نتیجه سرگیر هم بیشتر فشرده شده و بیشتر تغییر شکل می‌دهد که همین تغییر شکل باعث ایجاد سطح تماس بیشتر و سطح تماس بیشتر باعث اصطکاک بیشتر و اصطکاک بیشتر باعث کنترل بیشتر و کنترل بیشتر باعث ایمنی بیشتر می‌شود....!! 🥸🤯
به بیان دقیق‌تر تغییر شکل فیزیکی سُرگیر ناخنی در تعامل و ترکیب با ساختار مولکولی سیلیکون «نیرویی گیرا» را تولید می‌کند که مانع از لیز خوردن پنجه حیوان بر سطوح صاف و سخت می‌شود. این کنش و واکنش در نیروهای بُرداری را «گیرایی بیشینه» می‌نامند. از طرفی همین پوشش دورادور ناخن باعث می‌شود تا چنانچه ناخن شکسته شده یا تُرد و مستعد شکنندگی باشد، حفاظی در اطراف ناخن ایجاد نماید تا در مدت زمان ترمیم از جدا شدن ناخن و عفونی شدن «رگ بین ناخنی» (Kwik/Quick) جلوگیری شود.
چرا باید از سُرگیر ناخنی استفاده کرد؟
در دنیای پزشکی برخورد با بیماری و مشکلات سلامتی، چه پیدا باشند و چه پنهان، به دو گونه انجام می‌گردد.
- اول – پیشگیری؛ یعنی پیش‌بینی مشکلات و بیماریهایی که بخاطر عوامل ژنتیکی یا محیطی، شانس وقوع بالایی دارند و می‌توان با تمهیداتی از بُروزشان جلوگیری کرد یا آنها را به تعویق انداخت
- دوم – درمان؛ یعنی تشخیص درست، دقیق و بهنگام مشکل و اقدام برای رفع یا توقف آن
چون طبق یک قانون ساده و حتمی؛
سُرخوردن برای سگها، آسیب‌زاست و دیر یا زود گذارشان به اتاق عمل خواهد افتاد!
پس اگر پیشگیری نکنیم، باید درمان کنیم و برای درمان نیز بسته به زمان تشخیص و پیشرفت بیماری، معمولاً دو نوع روش درمانی توسط پزشکان تجویز می‌گردد؛
- درمان «دارویی و ارتوپدی»
- درمان «تهاجمی و جراحی»
که در هر دو نوع باید مجموعه‌ای از فعالیتهای آسیب‌زا در طول درمان و یا حتّی برای همیشه متوقف و یا محدود گردد. فعالیتهایی مانند دویدن، پریدن، جهیدن، سُرخوردن که زمانی کاملاً عادی و طبیعی بودند، با بی‌اطلاعی یا سهل انگاری صاحبان و عدم توجه به پیشرفت بیماری و آسیب‌های ناشی از آن به عامل رنج و عذاب این پشمالوهای کوچک تبدیل خواهد شد و کاری که همیشه باعث شادی و لذتشان بود به عامل درد و عذابشان تبدیل می‌گردد.
در حقیقت آگاهی داشتن از خطرات پیدا و پنهانی که این عروسکهای پشمالو را تهدید می‌کند، «وظیفۀ انکارناپذیر سرپرستان» آنهاست. همانطور که یک سرپرست باید از خوراکی‌های خطرناک و سمی برای سگش آگاه باشد، باید دربارۀ بیماریهای ژنتیکی و مشکلات فیزیکی او نیز اطلاع داشته باشد در غیر اینصورت هر دو باید تاوان این ناآگاهی را پرداخت کنند. او با هزینه‌اش و این با سلامتی‌اش.
پیشگیری
پیشگیری؛ پیش‌بینی مشکلات احتمالی و چاره اندیشی زودهنگام برای جلوگیری یا به تعویق انداختن آن مشکل است. هدف اصلی تیم دامپزشکی نیز ساختن ازنوی ابزاری نوین برای پیشگیری از آسیب‌های مفصلی و استخوانی از همان ابتدای تولگی و یا از روزهای نخست تشخیص بیماری بود تا امکان «درمان بدون جراحی» فراهم باشد. یعنی بسیار پیشتر از آنکه کششکک زانویی جابجا شود، پیشتر از آنکه مفصلِ رانی دچار دررفتگی شود و در کل پیش از آنکه دیر شود و باعث دردکشیدن عروسک کوچولوی پشمالویمان و صرف هزینه و وقت برای خود ما شود.
«پیشگیری» همیشه و همه جا بهتر از درمان است. چنانچه سگی شما مستعد مشکلاتی ژنتیکی هست، خردمندانه خواهد بود که پیشاپیش برای آن چاره‌اندیشی کنید.
درمان
سُرگیر ناخنی علاوه بر پیشگیری، می‌تواند در «مراحل گوناگون درمان» نیز مفید و مؤثر باشد. همیشه پزشکان فارغ از اینکه درمان شامل جراحی باشد یا نه، سفارشاتی دارند که بیمار برای تسریع در بهبودی باید آنها را رعایت کند. یعنی برخی کارها را نباید انجام بدهد و برخی کارها را باید انجام بدهد.
برای مثالی از درمان بدون جراحی؛ در اکثر نژادهای مینیاتوری و کوچک جثّه، عارضۀ جابجایی کشکک زانو یک مشکل ژنتیکی است و خوشبختانه در بیشتر مواقع نیز با تجویز دارو و مراقبت دقیق قابل درمان است. در مواقعی که شرایط حاد نیست پزشک علاوه بر تجویز دارو، یک تأکید اساسی برای تسریع درمان دارد و آنهم این است که باید از اعمال فشار شَدید و ناگهانی روی زانوها خودداری شود و این یعنی نباید حیوان بالا و پائین بپرد و یا سُر بخورد. دقیقاً مثل اینکه به ژله بگویند، نلرز ...!! 😏
یا مثالی دیگر برای درمان با عمل جراحی؛ یکی از نگرانی‌های جراحان دامپزشک، نحوه رفتار حیوان پس از انجام عمل جراحی است. بویژه اگر عمل جراحی بر روی استخوان یا مفاصل بوده باشد. در اینگونه مواقع پزشک هرگونه فعالیت شَدید از قبیل دویدن و پریدن را منع می‌کند و چون می‌داند که بیمارش مو به مو به حرفهایش گوش می‌دهد...!!🤭پس ترجیح می‌دهد تا پیشگیری کند و پنجه‌های حیوان را با باند کِشی ببندد تا امکان سُر خوردن را به حداقل برساند. این روش با اینکه راه‌حلی رایج در بین دامپزشکان است، ولی مشکلات خاص خود را دارد. چرا که بستن پنجه‌ها با باندِ کشی علاوه بر عرق کردن و افزایش رشد باکتریها، باعث می‌شود تا استخوان انگشتان و مُچ تحت فشار قرار گرفته و تولید درد کند. بطوریکه حیوان پس از مدتی ترجیح می‌دهد که یا اصلاً حرکت نکند و یا خودش شخصاً اقدام به باز کردن باندها نماید!
با استفاده از سُرگیر ناخنی تمامی این مشکلات به سادگی قابل حل هستند و از این پس دامپزشکان و جراحان می‌توانند در بخش‌های پیشاجراحی و پساجراحی از آن استفاده نمایند بدون آنکه نگران آسیب‌های رایج در روشهای قدیمی باشند.
«سُرگیر ناخنی سگهای خانگی» دقیقاً همان ابزاری است که در رَوَند درمان، جای آن خالی بود
سرگیر ناخنی بدون ایجاد هیچ محدودیتی در مکانیزم حرکتی حیوان به گونه‌ای طراحی شده که طی آزمایشات بالینی 97 درصد از سگهای مورد آزمایش حتی متوجه حضور سُرگیـر بر روی ناخنهایشان نیز نشدند.
با کمی تمرین و آموزش خود سرپرستان می‌توانند سرگیر ناخنی را به دفعات بر روی ناخنهای سگشان نصب کنند یا بردارند. این برداشتن و گذاشتن مکرر، هیچ تأثیری بر خواص کشسانی سرگیر ندارد و به اصطلاح گشاد نمی‌شود!
مُد، زیبایی و ایمنی
گاهی اوقات دلایل و مستندات هرچند محکم و غیر قابل چشم پوشی باشند، باز هم نمی‌تواند آن حس اضطرار و فوریّت را در درون ما روشن کنند. گاهی درک اینکه این کوچولوهای پشمالو بخاطر جابجایی مفصل یا آرتروز مزمن چه میزان دردی را باید تحمل کنند بسیار دشوار است. ازنو اندیشیدیم برای اینکه راهی بیابیم تا صاحبان سگهای خانگی را به استفاده از سُرگیر ترغیب و تشویق نماییم. پس اندکی زیبایی و رنگ نیز به آن افزودیم و دو گونۀ پاستیلی و فسفری را در رنگهایی هیجان‌انگیز و چشم نواز تولید کردیم. یک نوع خوشرنگ و یک نوع شبرنگ، تا بلکه تضمینی باشد تا سلامت این دوستان وفادار در پناه اشتیاق و سرگرمی صاحبان آنان تأمین گردد.
روش استفاده از سُرگیر ناخنی
چنانچه پیشتر بیان شد، سُرگیر ناخنی سگهای خانگی از سیلیکون ساخته شده و چون این ماده هیچ واکنشی با سایر مواد ندارد، اگر خیس، گل‌آلود یا کثیف شود هم هیچ مشکلی ایجاد نمی‌کند. از سرگیر ناخنی می‌توان در داخل و خارج از خانه استفاده کرد. بسته به «جنس و زبری» سطح حرکتی، «وزن و میزان» فعالیت حیوان، تقریباً تا سه ماه قابل استفاده است. سُرگیر ناخنی هیچگونه محدودیت حرکتی برای حیوان ایجاد نمی‌کند و دمای محیط تأثیری بر خواص فیزیکی و میزان گیرایی آن ندارد. بعلاوه سیلیکون ماده‌ای است که هیچگونه باکتری بر روی آن رشد نمی‌کند. پس مطمئن باشید که جدای از ظاهر چرک و کثیف سُرگیر، سطح داخلی آن که در تماس با ناخن است از سایر قسمتهای خود ناخن، میکروب و باکتری کمتری دارد. سرگیر ناخنی، سمی و قابل هضم نیست و ایجاد حساسیت یا آلرژی نیز نمی‌کند. پس چنانچه دوست پشمالویمان آنرا خورد (البته بشرطی که مثل آدامس آنرا نجویده باشد)، تنها کاری که باید بکنیم، چند ساعت صبر است تا دوباره سالم تحویل بدهد...!! 🤢
استفاده و نصب آن نیز بسیار ساده است. رُویۀ بالایی سُرگیر بسیار نازک طراحی شده تا با توجه به خاصیت کشسانی سیلیکون بتواند به دور ناخن‌هایی با قطرهای متفاوت محکم شود. در هنگام نصب سرگیر این قسمت باید به سمت بالای ناخن باشد تا با کِش آمدن، سطحی منحنی را ایجاد نماید که بر روی ناخن حیوان محکم می‌شود.
نصب سُرگیر بر روی ناخن حیوان بسیار ساده و سریع است و با کمی آموزش خود سرپرستان می‌توانند آنرا نصب کنند. کافی است انگشتی که سُرگیر روی ناخن آن نصب می‌شود را از بالا و پائین بند اول (نزدیکِ ناخن) محکم نگه دارید تا در هنگام فشار دادن سُرگیر به داخل، انگشت حیوان بطور اتفاقی نپیچد و درد نگیرد. سپس با انگشتان دست دیگرتان سُرگیر را نگه دارید و از سمتی که «سطح شیبداری» دارد به آرامی به سمت داخل ناخن، سُر بدهید. (تصویر پائین)
سُرگیر را آنقدر به داخل فشار دهید تا اینکه؛
- یا «انتهای خارجی سُرگیر» (قاعدۀ عمودی) در زیر نوک ناخن حیوان قرار بگیرد
- یا «انتهای داخلی سُرگیر» (قسمت شیبدار) با سرِ انگشتان حیوان تماس پیدا کند. دقت کنید که خیلی سرگیر را به داخل فشار ندهید تا روی پوست نوک انگشت حیوان فشار اضافی وارد نشده و ایجاد ناراحتی نکند
زاویۀ سطح شیبدار مطابق با برآمدگی سرانگشت حیوان طراحی شده تا سرگیر بتواند تا انتهای ناخن جلو رفته و حداکثر تماس را با روی ناخن ایجاد نماید و از بیرون آمدن سُرگیر جلوگیری شود. فقط دقّت کنید تا سُرگیر دقیقاً در زیر نوک ناخن قرار گیرد تا «نیروی گیرایی بیشینه» درست در ناحیۀ تماس ناخن با سطح زمین ایجاد گردد.
تصویر بالا نصب سُرگیر بر روی ناخن پای نژاد پامرانین هست که این نژاد نه تنها ناخنهای بسیار کوچکی دارد، بلکه ناخن این وروجک نیز تازه کوتاه شده بود. برای این مورد خاص و برای کارکرد بهینه لازم است تا کمی از طول سُرگیر گرفته شود. (حدود 1 میلیمتر از سمت خارجی و نه بیشتر). می‌توان با یک تیغ تیز از سمت بیرونی و به اندازۀ مناسب کوتاه کرد تا نوک ناخن کمی از سُرگیر بیرون بزند. توجه کنید که این کوتاهی را از سمت داخلی سرگیر که با سرانگشتان حیوان در تماس خواهد بود انجام ندهید. چون علاوه بر تغییر زاویه تماس، باعث ایجاد سطح ناصافی می‌گردد که به پوست نوک انگشتان حیوان آسیب خواهد زد.
برخلاف بالا؛ اگر ناخنهای سگ شما خیلی بلند باشد بطوریکه بخش زیاد ناخن از سُرگیر بیرون بزند، آنگاه گیرایی باز هم به مقدار بیشینه نخواهد رسید و شانس سُرخوردن حیوان همچنان باقی می‌ماند. هرچند در اکثر آزمایشات سُرگیر در هرجایی که از ابتدا قرار گرفت، ثابت باقی ماند ولی در صورت جابجایی سرگیر بسمت داخل ناخن بهتر است که ناخن حیوان را متناسب با اندازه سُرگیر کوتاه کنید. در برخی سگها «رگ ناخنی» (Kwik/Quick) آنقدر بلند است که نمی‌توان ناخن را به اندازه مناسب کوتاه کرد، پس لازم است که با کوتاه نگه داشتن ناخن فرصت دهید تا آن رگ به تدریج عقب نشینی کرده و امکان کوتاهی مناسب ناخن را فراهم نماید. (در این رابطه از دامپزشک راهنمایی بگیرید) در طول مدت عقب‌نشینی که ناخن بلند است، می‌توان از بیشتر از یک سُرگیر بر روی هر ناخن استفاده کرد.
برای نصب بهینۀ سرگیر، چنانچه ناخن حیوان مطابق با الگوی پیشنهادی در تصویر پائین (خط آبی رنگ) کوتاه شود، سرگیر تماس بیشتری با ناخن داشته و عملکرد بهتری خواهد داشت. هر چند عدم رعایت آن نیز مشکلی ایجاد نمی‌کند.
توجه داشته باشید که بسته به شرایط گوناگون، امکان چرخیدن سرگیر بدور ناخن هست. این «چرخش درجا» هیچ مشکلی در میزان گیرایی ایجاد نمی‌کند (هرچند گیرایی برای آن ناخن خاص بیشینه نخواهد بود، ولی نیروی گیرایی لازم از طریق سایر ناخنهای پنجه تأمین می‌شود).
تنها عاملی که باید به آن توجه کرد، قرار گرفتن سرگیر در محل تماس ناخن با زمین است که پیشنهاد می‌شود گهگاهی آنها را بررسی کنید و چنانچه لازم است دوباره به محل درست برگردانید. دقت کنید که برای قرار دادن سُرگیر در محل درست، نباید آنرا درجا بچرخانید. چرا که گیرایی سرگیر بر روی ناخن بسیار زیاد است و چرخش آن باعث ایجاد درد شَدید در پایۀ ناخن می‌شود. برای تصحیح محل سرگیر حتماً آنرا از روی ناخن خارج کنید و سپس در جهت درست دوباره نصب کنید.
با توجه به آزمایشات کلینیکی و بالینی، بیان یک نکته را لازم می‌دانیم؛
هر ایدۀ کاربردی یک یا دو هدف اصلی دارد که به تدریج و با بهبود ایده، چند هدف فرعی نیز به آن افزوده می‌گردد.
هدف اصلی از «سُرگیر ناخنی سگهای خانگی» کمک به آن گروه از سگهایی بوده که مستعد بیماریهای استخوانی و مفصلی هستند و بطور معمول روی «سرامیک، پارکت یا کفپوش‌های صاف» زندگی و فعالیت می‌کنند. طبیعی است که میزان تحرک و فعالیت این گروه نسبت به آنانی که در «فضای باز یا پارک‌ها» بازی می‌کنند، بسیار محدودتر و کمتر است. همچنین نوع سطح حرکتی وقتیکه بر روی سرامیک خانه جست و خیز می‌کنند با زمانیکه بر روی فرش همان خانه می‌دوند، تفاوت دارد. پس منطقی است که سرگیر ناخنی همان مدت زمانی که بر روی ناخنهای یک حیوان کم تحرک ثابت می‌ماند، برروی ناخنهای یک سگ فعال و پرتحرک ثابت باقی نماند. میزان فعالیت یک توله جوان بسیار بیشتر از یک سگ مُسن هست و همین عوامل ممکن است باعث گم شدن یک یا چند سُرگیر شود. بهمین دلیل در هر بسته سُرگیر ناخنی تعداد 2 عدد بیشتر برای یدکی گذاشته شده تا بابت گم شدن آنها نگرانی نباشد. (2+8 سُرگیر در هر بسته)
بهرحال چنانچه دوست پشمالوی شما بر روی سطوح نرم و زبری مانند چمن، فرش یا امثال آن فعالیت شَدید نماید، -بسته به ضخامت و طول ناخن- احتمال درآمدن سُرگیرها از روی ناخنها هست. در اینحالت از یک طرف؛ خبر خوب این است که دوست پشمالویتان سالم است و «چون درد ندارد»، می‌تواند چنان شَدید فعالیت کند که حتّی سُرگیرها از ناخنش خارج شود و از طرف دیگر؛ ما هم تلاش کرده‌ایم که سُرگیر ناخنی را با قیمت پائین عرضه کنیم تا نگرانی شما بابت گم شدن آنها کمتر باشد و با بهای اندکی بتوانید «سلامت بلند مدت» دوست فداکارتان را تأمین نمائید و در آینده از هزینه‌های سرسام‌آور برای خودتان و درد و رنج برای سگتان پیشگیری کنید.
در ادامه «دکتر رفیعی» از کلینیک لیام که از «فرشتگان نگهبان» این عروسکهای پشمالو و همراه و مشاور «ازنوابزار» در ساخت سُرگیر ناخنی سگهای خانگی است، درباره کارکرد و نحوه نصب آن توضیحاتی ارائه کرده‌اند:
پس در پایان ...!!
«پیشگیری» هم هزینه‌اش کمتر و هم دردش کمتر است. بخصوص که پیشگیری با «سُرگیر ناخنی» نه تنها درد و عوارض جانبی ندارد بلکه بیمار را خوشگل و قِرتی هم می‌کند و هم فال است و هم تماشا.
(البته اینجا شاید فان...! درست‌تر باشد!😉).
در واقع هر عمل جراحی که نیازمند بیهوشی کامل باشد، گذشته از عوارض جانبی داروی بیهوشی صرفاً خود رَوندِ هوش‌بری و بهوش‌آوری همیشه چالش برانگیز است و ریسک‌های خاص خودش را دارد. پس خردمندانه خواهد بود چنانچه ریسکِ وقوع این مشکلات و درد و رنجی که این کوچولوها باید تحمل کنند و همچنین وقت، هزینه و اعصابی که خود ما باید صرف کنیم را برای زمانی بگذاریم که چاره و گریزی از انجام عمل جراحی نیست.
فرشتگان دامپزشک به سرپرستان سگهای خانگی توصیه می‌کنند که چنانچه هریک از موارد پائین شامل حال دوست پشمالوی شما می‌شود، در اولین فرصت دست کم برای پاهای عقبی او سُرگیر ناخنی تهیه کنید؛
- اگر به تازگی توله بانمکی به جمع خانواده اضافه شده است. فراموش نکنید که آسیب‌های زمان تولگی در بزرگسالی نمایان می‌شود.
- اگر در خانه‌ای با کفپوش صاف و سفت مانند پارکت یا سرامیک زندگی می‌کنید...
- اگر سگتان از نژادی است که بصورت ژنتیکی مستعد مشکلات استخوان و مفاصل است...
- اگر سگ مسن، نابینا یا ناتوانی دارید...
- اگر سگتان دارای ناخنهای شکننده‌ای است و یا عادت به شکستن آنها دارد...
- اگر سگتان تحت درمان فیزیوتراپی است...
- اگر دوست پشمالویتان وقت عمل جراحی دارد و یا به تازگی عمل جراحی داشته است
- یا حتّی؛ اگر اهل مُد و زیبایی برای این کوچولوهای دوست داشتنی هستید...
به خاطر داشته باشید اگر مشکلی ایجاد شود، آنکس که قرار است «با هر قدم درد بکشد و سرانجام نیز تیغ جراحی بدن کوچکش را بُرش بدهد»، شما نیستید...!! گاهی یک سهل انگاری ساده از طرف ما، باعث می‌شود تا وفادارترین دوستمان برای «همیشه» از پریدن و دویدن محروم گردد. مطمئن باشید که دیدن هر روزۀ چشمان حسرت‌بار این فرشتگان پشمالو کار ساده‌ای نیست، وقتی می‌دانیم که می‌شد کاری بکنیم ولی نکردیم...!!!
وقتی سگمان با «جانش از ما حفاظت» می‌کند، شرط انسانیّت آن است که با «دانش‌مان از آنها مراقبت» کنیم.
دیدگاه خود را بنویسید